WEET JIJ WAT JE ZIET?

Ken je dat? Dat je op een feestje bent en eigenlijk niemand kent. Er hangt een gezellige sfeer, de muziek is goed. Je pakt een drankje en loopt een beetje onwennig rond. Sommige mensen denk je vaag te kennen en als iemand je vriendelijk toeknikt, pieker je je suf hoe diegene ook alweer heette… Nu maak ik dit soort feestjes niet zo vaak (meer) mee, maar ze staat wel mooi symbool voor hoe ik me soms voel als ik in de natuur wandel met mijn camera. Zonder drankje en luide muziek, de natuur biedt immers vooral rust. Maar waar ik op het feestje maar niet op de naam van die ene vrouw kom, heb ik dat in de natuur vaak met insecten, planten of vogels. Ze komen me vaag bekend voor, maar eigenlijk weet ik niets zinnigs over ze te zeggen. Zó zonde! Want de natuur is prachtig en wonderbaarlijk en wordt alleen maar mooier als je haar leert kennen.

Bekend maakt bemind

Dit principe kende ik al van mijn gidsenwerk bij Burgers’ Zoo. Ik weet niet of je daar al eens geweest bent, maar als dat zo is, heb je vast de Bush bezocht. Er is ooit onderzoek gedaan en het blijkt dat de gemiddelde bezoeker slechts een paar minuten doorbrengt in de Bush. Echt… Dat snap je toch niet? Er is zo ongelooflijk veel te zien, dat ik me bijna niet kan voorstellen dat mensen er in de haast doorheen willen. En ik geloof ook niet dat dat zo is. Ik denk dat de meeste mensen gewoon niet beseffen in wat voor bijzondere hal ze rondlopen en wat er om hen heen allemaal leeft. Toen de mangrove werd gebouwd, had de directeur van de dierentuin daarom een droom. Hij wilde dat mensen die de mangrove ingingen er ‘rijker’ uitkwamen. Niet rijker in geld uiteraard, maar rijker in verwondering. En daarom worden er gidsen opgeleid, die de bezoekers meenemen in de wondere wereld van de mangrove, die vertellen over het eetgedrag van de zeekoe, over de metamorfose van rups tot vlinder en over het aanpassingsvermogen van de mangrove-planten. En het werkt! Mijn enthousiasme werd talloze keren beantwoord met verwonderende blikken en vele vragen die mijn verhaal bij de luisteraar opriep.

De kleine natuur

Het is gek om te beseffen dat ik me wel compleet heb verdiept in het leven van de mangrove, maar nog maar zo weinig weet van de natuur in mijn eigen directe omgeving. Ik leer wel bij, hoor! Elke keer een beetje en zo weet ik nu gelukkig al een heleboel meer dan ik een paar jaar geleden wist. Toen ik na een paar jaar fotograferen doorhad dat de natuurfotografie en dan met name de kleine natuur mijn grote voorliefde had, ben ik een groencursus gaan volgen. IVN Arnhem organiseert jaarlijks een groencursus waarin we in een aantal lesavonden en excursies kennis mogen maken met alles wat de Arnhemse natuur ons biedt. En zo leerde ik over het leven van de bomen en de planten, over insecten, vogels, zoogdieren en reptielen/amfibieën. Ik geloof dat ik nog nooit zo vol overgave een cursus heb gevolgd. Maar… helaas is veel van de opgedane kennis weer weggezakt. Ik ben nooit goed geweest in het onthouden van feitjes.

Verhaaltjes…

Waar ik wel een olifantengeheugen voor heb, zijn mooie verhalen en dingen die me raken of ontroeren. Het verhaal van het schimmelnetwerk dat onze bomen met elkaar verbindt en ze met elkaar laat ‘communiceren’, is zo’n voorbeeld van iets dat ik nooit meer zal vergeten. Het spreekt tot de verbeelding en omdat ik nogal visueel ben ingesteld, zie ik dat ook echt voor me. Dat de ene boom wat extra suikers doorstuurt naar de andere boom, omdat die het zwaar heeft aan het einde van de herfst bijvoorbeeld…

De stippelmot en haar rups is nog zo’n voorbeeld. De stippelmot (of spinselmot) pakt hele bomen in om haar eitjes te beschermen en de rupsen een veilig onderkomen te geven in hun eerste levensfase. En als de rupsen dan langzaam de puberteit in gaan en de wijde wereld intrekken, laten ze zichzelf aan dunne draadjes uit de boom naar beneden zaken. Soms doen ze dat wel met een hele groep tegelijkertijd. Dan is het ontwijken van al die bungelende rupsjes nog een hele kunst!

Stadsmeisje

Ik weet nog dat ik aan het begin van de groencursus ontzag had voor de kennis van sommige cursisten. Hoe gaaf zou het zijn als je zoveel van de natuur weet, dat je tijdens een wandeling door het park of het bos weet waar je naar kijkt en er ook nog eens iets leuks over kunt vertellen aan je wandelmaatje? Ik voelde me best wel dom en naïef met de weinige kennis die ik als ‘stadsmeisje’ van de natuur had. Langzaam maar zeker is dit aan het veranderen. Ik leer veel van mede-instagrammers en van apps die me helpen om een plantje of dier op naam te brengen. Ook artikelen op Natuurfotografie.nl en in Roots magazine leren me veel. Toch weet ik nog maar een fractie van wat er te weten is en ik heb me daarom iets voorgenomen. Ik zou het echt supergaaf vinden als je met me meedoet!

In actie!

Deze zomer ga ik elke keer als ik iets bijzonders voor mijn lens krijg uitzoeken wat het is en zoek ik er een leuke anekdote bij. (Ik vertelde al dat verhalen bij mij beter blijven hangen dan droge feiten…) Omdat het jammer zou zijn als ik al die leuke weetjes voor mezelf hou, zal ik ze ook delen op mijn instagram-account.

De nimf van een zuringwants

En ik begin vandaag. Want toen ik deze week in de heemtuin was, zag ik een wonderbaarlijk schepsel. Nog geen centimeter groot, donker en met enorme voelsprieten. Hij zat op de rand van een blaadje en keek uit over het pad. Het is dat mijn oog erop viel, anders was ik hem zo voorbij gelopen! Hem mooi op de foto krijgen was een hele kunst en eigenlijk lukte het niet goed. Zijn enorme voelsprieten verdwenen al snel in de onscherpte op de foto en ik kon met het blote oog zíjn oogjes niet goed onderscheiden. Ik plaatste hem op Instagram in mijn stories met de vraag of iemand wist wat het was. Al snel stroomde de reacties binnen. Een jonge nimf van een zuringwants was het antwoord…

Het is een raar diertje, klein en met een stekelige buik en enorme voelsprieten. Het lijkt nog niet echt op zijn volwassen ooms en tantes. Na een aantal keer vervellen en het doorlopen van een aantal nimfenstadia (zoiets als bij ons baby, peuter, kleuter, kind, puber) komt hij in het laatste stadia van zijn leven: de volwassenheid. Heel langzaam groeit hij in al die nimfenstadia toe naar die laatste fase. Dan krijgt hij vleugels en kan hij paren. Die laatste vervelling is dus wel echt dé stap naar volwassenheid. Dan telt hij pas echt mee en mag je de wereld eindelijk gaan verkennen. Vliegend, knabbelend aan blaadjes en zaadjes (wantsen zijn herbivoren) en flirtend met het andere geslacht. Maar het diertje dat ik daar op dat blaadje zag zitten, was nog ver verwijderd van dat stadium. Het was nog maar een peutertje…

#arnhemsmeiske_verwondert

Dit is mijn eerste échte kennismaking met de zuringwants. De volgende keer dat ik hem of haar tegenkom, weet ik wie hij is en hoe zijn leventje er ongeveer uit ziet. Dat voelt vertrouwd en het doet verlangen naar meer. Want met wie deelt hij die wonderlijke heemtuin allemaal, met welke soorten leeft hij vreedzaam samen en welke soorten lusten hem wel rauw? Hoe verdedigt hij zich en hoe plant hij zichzelf voort? Zoveel meer te ontdekken, maar het begin is gemaakt!

Deel jij jouw ontdekkingen ook met mij? Gebruik dan de hashtag #Arnhemsmeiske_verwondert en ik lees en kijk zeker met je mee!

En vind jij het leuk om te leren hoe die wonderbaarlijke natuur nog mooier op de foto zet? Kijk dan eens bij mijn workshops en cursussen!