F*ck het perfecte plaatje
of… bestaat dat ‘perfecte plaatje’ eigenlijk wel?
Nou Janneke, wat is dat nou voor taal in je titel? Je was toch een heel lief meiske? Dat ben ik nog. 😇 maar soms zit ook mij iets hoog en vandaag wil ik dat met jullie delen! Nog een paar weken en dan start weer ‘het perfecte plaatje’. Het enige televisieprogramma waarin mijn grootste hobby en passie uitgebreid de aandacht krijgt. In de vorm van een spelprogramma uiteraard en dat betekent dat er winnaars en verliezers zijn. Elk jaar zit ik er weer klaar voor en elk jaar loop ik weer tegen dezelfde frustraties aan. Bij elke aflevering duim ik voor opdrachten in de natuur. Bij voorkeur ‘de kleine natuur’, maar die komen helaas niet vaak voorbij. Dat is jammer, maar ik begrijp het wel. Portretten en studio-opdrachten zijn makkelijker te regisseren dan vliegende, kruipende of klauterende insecten. Wat ik niet begrijp en telkens weer tenenkrommend vind, is dat de illusie wordt gewekt dat het maken van een mooie foto binnen een paar weken te leren is. En dat er zoiets bestaat als het ‘perfecte plaatje’. Vooral dat laatste eigenlijk. Want wat is nou helemaal een perfect plaatje? Is dat de foto die door een kleine jury het best wordt beoordeeld? Of is dat de foto waar je zelf na een fijne fotoshoot een grote grijns en een blij gevoel van krijgt?
Meer dan het nastreven van een mooi plaatje
Het ligt niet zo in mijn aard om te mopperen of tegen dingen aan te schoppen, maar vandaag voel ik die behoefte wel. Misschien ligt het aan de overgang naar een ander jaargetijde of zijn het gewoon de vrouwelijke hormonen, maar ik ga iets delen dat me al een tijdje dwarszit. Misschien volg je me al even en weet je dat fotograferen voor mij meer is dan enkel het nastreven van een mooi plaatje. Het is ontspannen en tot rust komen in de natuur. Het is mezelf verwonderen over de bijzondere wereld van de ‘kleine natuur’. Het is de gezelligheid van samen met een fotomaatje het bos of veld ingaan. Het is het verbinden met de natuur en met mezelf en het uit mijn hoofd raken. Fotograferen in de natuur helpt me daar ongelooflijk bij.
Subjectief
Dat daar een mooi plaatje uitkomt is een prettige bijkomstigheid. En het is zeker niet vervelend als er een foto uitrolt, die door veel mensen ‘mooi’ wordt gevonden, maar dat is nooit mijn doel. Als ik met een blij gevoel en een leeg hoofd de camera weer opberg, ben ik meer dan tevreden. Fotograferen is voor mij namelijk loslaten van wat allemaal moet en van me verwacht wordt in het dagelijks leven. Als ik zou gaan voor het ‘perfecte plaatje’, dan voel ik ineens wél een druk om te presteren en om na te denken over wat anderen ‘mooi’ en ‘goed’ vinden. En ik zet die begrippen bewust tussen haakjes, omdat het allemaal zo ontzettend subjectief is.
wanneer is een foto ‘goed’ en ‘mooi’?
Ik ben het vaak niet eens met de jury van ‘het perfecte plaatje’. En dat is niet omdat ik het beter weet. In de jury zitten vaak kundige mensen, daar ligt het niet aan. Maar een andere jury zou wellicht een andere winnaar hebben gekozen! Ik geloof namelijk dat iets mooi en goed vinden, heel erg afhangt van je eigen referentiekader. Raakt een foto jou omdat hij technisch perfect in elkaar zit, omdat de kleuren je aanspreken, omdat het model zo’n prachtige blik heeft of omdat je houdt van de zachtheid in het beeld? Of – en dat is veel reëler – weet je niet precies waarom de foto je raakt.
Hoe je een foto beoordeeld hangt af van verschillende factoren:
- Zit een foto technisch goed in elkaar?
Iedereen kan technisch leren fotograferen. Technisch fotograferen doe je met je hoofd. Je bedenkt welke instellingen goed passen en weet wat je camera aankan. Dat gaat na een tijdje gelukkig redelijk automatisch, maar blijft een dingetje van het hoofd. Een technisch sterke foto is een redelijk vast gegeven. Je kunt hooguit discussiëren over de hoeveelheid scherpte, de mate van ruis of het aantal pixels, maar de meeste fotografen zullen een technisch sterke van een technisch zwakke foto weten te onderscheiden.
- Is het een mooi beeld om naar te kijken?
Een foto maken waarbij achtergrond, onderwerp en andere beeldelementen mooi in balans zijn (zie bijvoorbeeld mijn blog over compositie), is een kunst an sich. Dit gaat om het zien van een mooie compositie en het kiezen van een goed standpunt. Het gaat verder dan technisch fotograferen. Het gaat om het beeld ‘zien’ voor je afdrukt, om het contact maken met je onderwerp en om met je hart en gevoel fotograferen. Dat is minder makkelijk te leren en je ‘hebt dit’ of je ‘hebt dit niet’. Uiteraard kun je dit verder ontwikkelen, maar als je niet de gave van het ‘fotografisch kijken’ bezit, dan is dat heel moeilijk aan te leren.
- De beleving van de kijker
Wat jij als fotograaf niet in de hand hebt, is hoe de kijker op jouw foto reageert. Wat hij of zij ziet als hij naar jouw foto kijkt. Hij heeft niet al die tijd voor dat bloemetje met die vlinder gezeten. Hij weet niet hoe de wind stond en waarom deze vlinder en dit bloemetje zo speciaal zijn voor jou. De kijker voelt niet dezelfde verbinding met het onderwerp die jij voelde toen je de foto maakte. Hoeveel tijd jij in je foto en het onderwerp hebt gestoken en wat je voelde toen je op de ontspanknop drukte, bepaalt mede hoe jíj de foto waardeert. Een ander heeft zijn hele eigen referentiekader bij het kijken naar jouw beeld. Misschien vindt hij vlinders maar eng. Misschien heeft hij zijn dag niet en zit hij niet te wachten op jouw blije vrolijke foto. Misschien houdt hij helemaal niet van de kleur rood en swipet hij daarom jouw foto snel door.
De grootste criticus ben jezelf…
Waarom ik dit allemaal schrijf? Omdat ik al een tijdje worstel met ‘het perfecte plaatje’. Omdat ik denk dat fotograferen niet gaat om winnen of verliezen. Omdat ik het gevoel heb, dat het sommige beginnende fotografen kan afschrikken als blijkt dat het maken van mooie foto’s niet in een paar weken te leren is. En vooral omdat ik eigenlijk helemaal niet weet wat dat perfecte plaatje nou precies is. Is dat een foto waar niets meer aan verbeterd hoeft te worden? Bestaat zo’n foto überhaubt? Zijn er niet altijd verbeter- of leerpuntjes te vinden? De grootste criticus (en dat ben je vaak zelf) vindt denk ik altijd wel iets. Soms niet meteen, maar als je een foto die nu ‘perfect’ lijkt later nog eens terugziet, zie je altijd wel iets dat je anders had kunnen doen.
Ik ben oprecht heel benieuwd naar jullie reacties. Hoe zie jij dat perfecte plaatje? Bestaat het in jouw ogen en waar voldoet het aan? Streef jij graag naar perfectie bij het fotograferen? Laat zeker even een reactie achter hieronder. 😊
Het perfecte plaatje…
Ik vind het een pakkende titel waar gelijk de vraag
al opkomt… Wat is perfect?
Ik erger me er niet aan maar kijk mee, hoe gaan mensen om met de opdracht, de techniek, de creativiteit, de prestatiedruk….
Heerlijk dat ik niet mee hoef te doen want die druk zou mij bij voorbaat al blokkeren!
Maar wel heel leuk om anderen daar mee te zien worstelen.
Natuurlijk denk. Ik dan ook.. Ja hoor, welk team staat op de achtergrond in te fluisteren hoe het moet. Maar dan nog een heerlijk Programa over fotografie, helemaal buiten mijn eigen comfortzone. Ik vermaak me en zal er misschien ook nog iets van opsteken, of niet, ook goed. Daarna lekker mijn eigen bos in en op mijn manier weer heerlijk bezig met het proces, waarbij de ontspanning de hoofdmoot is!!
Hoi Marjo,
Leuk dat je even een reactie achterlaat. Ik sta er – meestal – precies zo in als jij, hoor! Dan kijk ik voor het vermaak en laat ik die frustratie snel vallen. Dan denk ik: het is tof dat er in iedere geval één programma is dat zich helemaal wijdt aan de fotografie! 😉 Ik zou die blokkade die jij noemt, ook meteen hebben… dan ga ik denken aan ‘wat ze verwachten’ en ‘hoe het zou moeten’. Hahaha… fotograferen onder druk werkt bij mij ook zeker niet! Maar ik zou het wel heel tof vinden als ze iets meer zouden doen met natuurfotografie (en dan niet dieren in een studio, want dat is leuk, maar toch net anders! ;-)). Wie weet dit seizoen!
Veel plezier nog met het fotograferen deze herfst. Het bos is vast weer prachtig!
groetjes,
Janneke
Het perfecte plaatje….Wat is dan het imperfecte plaatje vraag ik mij af?
Zoals je schrijft heeft het met verschillende factoren te maken. Jij bent gek op de kleine natuur en misschien is daarom iedere foto voor jou een perfect plaatje. Ongeacht of de belichtingsdriehoek, compositie, exposure to the right -helemaal 100% zijn.
Maar iedereen heeft binnen een specialisatie weer zijn eigen voorkeuren. Wel of geen insecten, wel of niet abstract etc etc.
Voor mij is het perfecte plaatje als ík hem mooi vind. Als ik de kijker kan raken en er verbinding met het beeld en de fotograaf ontstaat. Tsja, dan is de plaat helemaal perfect
Hoi Maarten,
Hahahaha… je hebt gelijk! Als er een insect opstaat krijgt de foto van mij direct een pluspunt, maar dan nog moet een foto me wel raken en dat hangt weer van heel veel andere factoren af. Maar het maakt eigenlijk helemaal niet uit of ík de foto van een ander mooi vind, het gaat er helemaal om dat diegene zelf blij is en dat benoem je goed. Het raken van de kijker is een héél fijn extraatje!
Groetjes,
Janneke
Hoi Janneke,
Toevallig heb ik de laatste tijd vaak hierover nagedacht. Ik fotografeer pas krap een jaar en heb nog niet lang een camera. Mijn foto’s zijn technisch dan ook verre van perfect maar dat aspect is eigenlijk niet eens de reden van mijn overpeinzingen. Waar ik mij in beginsel over verbaasde, is dat hoe mooier ik zelf het beeld vind, hoe minder likes het genereert. Hoe dichter iets bij mijzelf ligt, hoe subjectiever het blijkbaar wordt. Toen ik dat constateerde, vond ik dat ook wel weer logisch. Ik kon daaruit niets anders concluderen dan dat het perfecte plaatje gewoonweg niet bestaat. Omdat het dus niet belangrijk is hoeveel mensen mijn mening delen heb ik onlangs het aantal likes verborgen. Het gaat om de content en dat is super persoonlijk. Niks geen perfect plaatje. En dat programma, ach dat is gewoon een format en zo kijk ik daar dan maar naar.
Marieke
Hoi Marieke,
Wat leuk dat mijn blog zo raakt aan je eigen ‘overpeinzingen’! Het blijft een bijzonder proces hè? Hoe mooi jij je eigen foto ook vindt en hoe goed het bij jouw eigen foto-beleving en manier van fotograferen past, het zegt niets over de beleving van een ander bij jouw foto, hè? Nu is het met Instagram/Facebook ook nog eens zo dat naast de smaak van ieder, het aantal likes ook wordt beïnvloed door algoritmes… Gewoon doen wat je nu ook doet! Likes en meningen van anderen loslaten en gewoon lekker genieten en fotograferen!
Tot donderdag in de Passieflorahoeve! 😀
Groetjes,
Janneke
Wat een leuk stukje Janneke.
En wat ben ik het met je eens!
Ten eerste hebben de mensen in dat programma voor duizenden euro’s aan materiaal tot hun beschikking.
Bovendien heb ik de indruk dat nog even ingefluisterd wordt hoe hun camera ingesteld moet staan.
En als laatste punt: Wie bepaald wat “mooi of goed” is?
Smaken verschillen.
Gelukkig maar.
Ik ervaar ook het buiten zijn, genieten van al het moois, helemaal opgaan in je hobby, als het aller belangrijkste.
Ik kan tijdens fotograveren, aan “niks” denken.
Hoe fijn is dat.
Dat lukt me doorgaans nooit. Altijd wel prikkels. Grote of kleine dingen die mijn hersenen bezig houden.
Dus: (ik heb deze zin ingelijst in m’n kamer staan)
Niet perfect is ook goed!
Heej Marianne,
Niet perfect is zéker ook goed!
Misschien ís niet perfect zelfs wel perfect! 😉
Ik vraag me ook weleens af in hoeverre de deelnemers worden geholpen met hun instellingen en vooral met het flitsen (want dat is nog echt niet zo eenvoudig!). Fotograferen is iets dat tijd nodig heeft om te leren en te finetunen. Aan te voelen welke instellingen op welk moment geschikt zijn, is niet iets dat je snel kunt leren of in de vingers krijgt (letterlijk ). Gelukkig hebben we daar ook alle tijd voor, toch? Niets haasten, genieten van het proces en ondertussen een heleboel clicks maken. En ik herken het wel, hoor! Helemaal stil staat je hoofd nooit hè? Altijd wel iets (een gedachte of prikkel van buitenaf) dat tijdens het fotograferen langskomt. Gelukkig helpt het fotograferen wel om dat soort dingen ook weer los te laten. Het is best wel mindful: fotograferen! ❤
Groetjes!
Janneke
Als een snelvaart trein heb ik dit blog gelezen, ik herken mezelf erin. Ik heb geen idee wat het perfecte plaatje is. Toen ik nog studio fotografie deed, kon ik een plaatje nastreven. Je hebt alles zelf in de hand, en kunt het model modelleren.
Maar in de natuur weet je van te voren niet precies wat je voorgeschoteld krijgt, spannend is dat.
Wat mij betreft heeft een perfect plaatje niets met techniek te maken.
Soms zijn technisch perfecte plaatjes wat saai vind ik, vooral omdat ik graag net als jij met een kleine scherpte diepte fotografeer. Dan wijk je al snel af van de perfecte techniek voor close up wat met een grote scherpte diepte hoort te zijn.
Mooi perfecte scherpe foto, maar die mij dan niet minder raakt.
Maar zoveel mensen en zoveel meningen, ik kan me wel vinden in die van jou!
Mooi geschreven Janneke
Ahw, wat een leuke reactie, Monique! Jij fotografeert inderdaad net als ik op je gevoel, met die kleine scherptediepte en laat heerlijk op je afkomen wat er allemaal te vinden en zien is in de natuur! Dat maakt het ook zo’n mooie hobby, hè? Mooi hoe jij die stap vanuit de studio hebt weten te maken. Van alles in de hand hebben, tot alles los moeten laten en maar zien wat zich in de natuur aandient. Het onderwerp en de weersomstandigheden hun gang laten gaan en dan ook nog eens die kleine scherptediepte! 😉 Hahaha… we dagen onszelf wel uit, hè?
Blijf lekker genieten, Monique en hopelijk komen we elkaar nog eens in het echt tegen! 😀 Gaan we samen niet-perfecte foto’s maken!
Groetjes,
Janneke
Hoi Janneke,
Het programma vind ik leuk om te kijken, alleen al de apparatuur die ze meekrijgen….
Het perfecte plaatje is voor iedereen weer anders en iedereen let op andere dingen.
Soms lijkt ook de gun factor mee te spelen.
Het is leuk om te zien hoe de deelnemers de opdrachten op hun eigen manier vorm geven.
Voor mezelf geldt dat ik nog heel veel moet leren en er waarschijnlijk nog geen perfect plaatje bij zit maar als ik een foto heb gemaakt waar ik zelf blij van word is dat het belangrijkste. Smaken verschillen nou eenmaal.
Bovendien wordt het voor de deelnemers van het programma wel makkelijker gemaakt met alle materialen en ondersteuning die ze ter beschikking hebben.
Maar het is leuk om te zien hoe ze de opdrachten op hun eigen manier doen.
Owwww, ik zie nu pas echt je reactie, terwijl we zaterdag nog wel de hele ochtend samen op pad zijn geweest! 😀 Leuk om je reactie hier te lezen. Ik vind het inderdaad wel leuk om te zien hoe iedere deelnemer zijn eigen draai aan de opdrachten weet te geven. Daar zit absoluut dat stukje eigenheid dat een foto vaak mooier maakt en anders dan die van de buurman. Lekker blijven genieten van alles wat je tijdens het fotograferen tegenkomt, Jose! Van de dingen die je mooi op de foto kunt zetten en van de dingen die spontaan je pad oversteken (zoals die grote krab in Meinerswijk! )!
Tot morgenavond! 🙂
Groetjes,
Janneke
Het programma is voor mij deels waarom ik met fotgraferen ben begonnen. Echter tijdens de start merkte ik dat het toch een stukje moeilijker is dan zij doen voor komen. Nu ik wat meer kennis heb snap ik dat het veel tijd kost om te leren te fotograferen. Bij het programma krijgen ze direct top apparatuur en het nabewerken lijkt alsof ze dit al jaren doen.
Hoewel ik het nog steeds een leuk programma vind kijk ik er wel anders na. De winnaar is soms voor mij niet de winnaar. Een foto mooi of niet mooi vinden is een kwestie van smaak. Dat de foto technisch klopt wil niet zeggen dat ie mooi is.
Voor mij betekend fotografie. Heerlijk door de natuur lopen of op 1 vierkante meter zitten en heerlijk met je hobby bezig zijn. Als je daarbij voor jou de perfecte foto maakt is dat.mooi mee genomen zolang je maar genoten hebt en zelf tevreden bent over je foto’s.
Ik blijf het programma wel kijken want ook daar kan je weer van leren maar kijk tegenwoordig wel met een ander oog.
Hoi Jeroen,
Wat leuk dat het programma je inspireerde om de camera op te pakken! Ik denk ook dat daar een deel van de kracht van het programma zit. Er zijn volgens mij geen andere programma’s op de Nederlandse televisie die helemaal in het teken staan van fotograferen en dat maakt het wel een uniek concept. Ik zou het leuk vinden als ze ook iets meer een stukje techniek meepakken. Welke instellingen kies je en hoe maak je een foto precies? Een auto-programma blijft ook niet op de achtergrond om niet-auto-kenners niet af te schrikken en durft best vaktermen te gebruiken. Dat zou van mij bij een programma als ‘het perfecte plaatje’ ook best iets meer mogen! Beleving en techniek gecombineerd…
Maar uiteindelijk gaat het voor – net als voor jou – ook vooral om die beleving! En dat komt wel goed in de natuur. Zoveel te zien op een klein stukje natuur!
Veel plezier nog met fotograferen (en het programma ;-)), Jeroen!
Bedankt voor je leuke reactie!
groetjes,
Janneke
Ik ben het helemaal eens met jou Janneke ik kijk het perfecte plaatje wel op tv maar ik fotografie zo als ik het wil en zien hoe ik wil fotografie doet en het perfecte vind walgelijke naam ik vind dat mensen zelf wel weet wat ze willen fotografie en hoe hun foto wil hebben en wat hun mooi vind
Uiteindelijk draait het allemaal om je eigen beleving, Marcel! Dat zeg je goed. 🙂 En is het mooi om te zien hoeveel plezier jij eraan beleeft! Leuk dat je straks weer mee op pad gaat.
Groetjes,
Janneke
Goedenavond,
Ik heb het programma nog nooit gezienmaar je hebt me nieuwsgierig gemaakt. Ik snap je denk ik wel. Ik fotografeer als hobby en voor mijn plezier waar ik “ tegen aan loop”. Tijdens het wandelen of in mijn tuin, idd op de vierkante meter. Maar ook om herinneringen vast te leggen. Daarbij probeer ik wel om iets mooi weer te geven, soms lukt dat en soms niet. En soms kijk en geniet ik alleen maar.
Ik geniet overigens wel altijd van jouw foto’s en leer ervan. Dus dank je wel
Ahhhw… wat een mooie reactie, Wilma! Dank je wel! En wat betreft het programma… het is best vermakelijk, hoor! Dus gewoon lekker een keer kijken. Volgens mij start het in oktober weer. 🙂 En verder gewoon blijven genieten, de natuurfotografie heeft ons zoveel moois te geven!
Lieve groeten,
Janneke
Hoihoi,
Tja…. Een heel verhaal waar ik mijzelf in herken.
Ooit van mijn hobby mijn beroep gemaakt en toen moest ik en was de vrijblijvendheid weg en heb de fotografie als hobby gekozen. Ik hoef niets en mag alles, alleen….. het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan en voor je het weet wil je alles weten, leren en doen. Het perfecte plaatje maak ik morgen…..
“soms best wel mooie, maar ook wel slechte foto’s van bekende Nederlanders die een minicursus (hé wat een bekende naam) fotografie hebben gehad en een hoop apparatuur tot hun beschikking hebben gekregen” is natuurlijk een titel die voor een programma niet zo lekker bekt. Je kunt het programma ook in het correcte kader zetten, het is en blijft amusement met een competitiefactor. Zo krijg ik persoonlijk een beetje de kriebels bij een programma als “de beste zangers van Nederland” en de artiesten die ik daar vervolgens in zie optreden.
Fotografie is (als het je beroep niet is) een heel persoonlijke manier van het vastleggen van datgene wat de fotograaf interesseert, waarbij je wat mij betreft alle “regels” direct overboord mag gooien zolang het eindresultaat voor jezelf bevredigend is.
Ik doe het voor mijn plezier, maar als ik foto’s maak waar ik anderen mee kan laten glimlachen, of die voor vrienden een dierbare herinnering kan zijn dan is dat een extra waar ik zelf blij van wordt.
Verder lekker je eigen ding blijven doen 😉
Er zou bij het programma achter de schermen best wel veel sturing worden gegeven, alleen al je camera goed instellen kan al moeilijk genoeg zijn.
Natuurlijk moet je plezier beleven aan het fotograferen maar de ene foto kijkt nu eenmaal lekkerder dan de ander.