Natuurblog: De vogelhut en het boomklevertje

Het is een prachtige zaterdagmiddag in februari. De lente heeft haar intrede gedaan en de zon schijnt warm op onze wangen. Ze wekt de natuur en overal zijn de vogels te horen en te zien. Samen met een fotomaatje (@daffiesphotos) struin ik door het bos op zoek naar mooie plaatjes en rust en ontspanning. Het is een heerlijke dag en we besluiten om op de terugweg een voor ons nieuwe ervaring te gaan opdoen.

We parkeren de auto in de berm en lopen het pad op dat we van te voren hebben opgezocht op de kaart. Het leidt ons naar een soort hutje, overwoekerd door groen en opgenomen door het woud. Ik laat Daphne voorop lopen (held die ik ben…) en we gaan het hutje in. Het is er donker en ik zie overal spinnenwebben langs de muur en in de hoeken. Brrr… Binnen is het klein en krap en vijf paar ogen kijken ons aan met een mengeling van nieuwsgierigheid en argwaan.

Even bekruipt me het gevoel dat deze vogelspotters niet al te happig zijn op nieuwkomers in hun ondergrondse paleisje. Maar het valt gelukkig mee; twee mannen maken stilzwijgend ruimte voor ons op een hoog bankje. Vanuit het hutje kijken we uit op een mooi vijvertje omringd door takken en mos. Uit de bomen klinkt gekwetter en het is er heerlijk rustig. Ik weet dat Daphne nu enorm zit te genieten, ze is een echt vogelaar in de dop! In een poging mezelf een houding te geven, imiteer ik mijn hutbewoners. Ik hou mijn ogen gericht op de vijver voor me en hoop dat er snel een vogeltje opduikt.

De vrouwen in de linkerhoek van het hutje beginnen wat te kletsen en ik probeer Daphnes blik te vangen. Helaas, er zit een grote meneer tussen ons in. En dan – net als ik mijn ogen even van de vijver afwendt – hoor ik om me heen het eerste fanatieke klikken van de spiegeltjes in de spiegelreflexcamera’s. Nog net zie ik een mooi blauw-oranje vogeltje wegvliegen; een boomklevertje. Nu ben ik geen vogelaar en ken ik weinig vogeltjes bij naam, maar deze ken ik! Ik vind ze geweldig mooi en hou van hun eigenwijze gekwetter.

Nu bij de les blijven, Janneke! De tijd verstrijkt en ik probeer fluisterend een gesprek op gang te brengen met de man naast me (we zitten nu eenmaal allemaal in hetzelfde schuitje en misschien heeft hij nog leuke tips voor ons). Hij raakt wat van zijn a propos door het onverwachte van mijn vragen en na “ben je een journalist ofzo?”, richt ik mijn aandacht maar weer op de vijver voor me. Dit vogelhutje is voor rust en stilte en niet voor een gezellig gesprek én ik wil natuurlijk niet weer een mooi moment missen, dus als na een minuut of tien een paar vogeltjes uitgebreid voor ons komen poseren, ben ik voorbereid en heb ik mijn camera in de aanslag!

Het boomklevertje

Boomklevertjes kun je eigenlijk niet missen. Ze zijn prachtig gekleurd en laten luidkeels van zich horen. Maar naast dat ze graag op de voorgrond treden, hebben ze ook écht wel wat bijzondere kwaliteiten in huis.

Het zijn ware acrobaten. Geen enkele (inheemse) vogel kan wat zij kunnen. Met het grootste gemak wandelen ze langs de boomstam omhoog en omlaag. Pootje voor pootje. Spechten en boomkruipertjes doen ook zeker een goede poging, maar bij hen is het meer boomstam-hoppen. Ze komen bij elk hopje met beide pootjes los van de stam. Let er maar eens op als je in het bos loopt. Vooral nu de bomen nog kaal zijn, kun je dit goed zien!

Naast atletisch zijn boomklevertjes ook echte bouwvakkers. Of eigenlijk… bouwvakstérs. Als een boomkleverpaartje een nestje heeft gevonden – vaak een oud spechtenhol – metselen met name de vrouwtjes de ingang bijna helemaal dicht met speeksel en modder. Ze laten een klein gaatje vrij, zodat ze er zelf nog nét door naar binnen kunnen. Het klinkt wat ongastvrij, maar zo houden ze ongewenste gasten als boommarters en roofvogels buiten de deur. Meer kans op nageslacht dus!

Er is nog zoveel meer te vertellen over dit opvallende vogeltje, maar ik wil dit blog niet té lang maken! Misschien moet je ze zelf gewoon eens gaan observeren. In het bos (vooral de oudere loofbossen vallen bij hen in de smaak), maar ook in parken of in je eigen tuin. Ze zijn dol op insecten, noten en zaadjes. En mocht je echt de tijd willen nemen, duik dan eens een vogelhut in!

Foto-tip

• Vogeltjes zijn snel en beweeglijk. Zorg daarom – zeker bij vogeltjes die écht niet stil zitten – voor een zo kort mogelijke sluitertijd. Zo kun je het vogeltje als het ware ‘bevriezen’. Zit het vogeltje stil? Dan heb je voldoende aan 1/60 tot 1/250. Wil je hem graag in de vlucht vangen? Zorg dan voor een sluitertijd van minstens 1/500, liever nog korter. Omdat het in een vogelhut vaak wat donker is, zul je waarschijnlijk moeten spelen met je diafragma en ISO. Probeer gewoon uit wat voor jou en jouw lens/camera het beste werkt!

• Ook al zit je in een vogelhut relatief dicht bij de vogels, toch heb je flink wat mm’s nodig op je tele(zoom)lens. Ik kwam behoorlijk tekort met mijn 40-150 mm (omgerekend naar full frame is dat 80-300 mm) en de foto’s bij dit blog heb ik dan ook flink moeten croppen. Zonde! Als ik dus nog eens een vogelhut bezoek, huur of leen ik een flinke telelens. Ik ben enorm benieuwd met wat voor plaatjes ik dan thuis kom!