Vorige week plaatste ik op Instagram een oproepje, waarin ik om tips en locaties vroeg voor het afvinken van een paar dingen op mijn foto bucketlist. Ik heb een hele lange zomervakantie dit jaar en nog niet zoveel gepland. Ik heb wél nog een heleboel dingen die ik graag nog eens op de foto wil zetten. Nu ben ik niet zo van de selfies en zeker niet van de selfie-filmpjes en daarnaast is het best wel spannend om jezelf zo ineens bloot (niet letterlijk, maar toch… ;-)) te geven op social media. Tot nu toe had ik me mooi kunnen verschuilen achter mijn natuurfotos’s. Maar ik ben heel blij dat ik het toch heb gedaan. Ik heb zóveel leuke reacties gekregen! En mijn lijstje met fotowensen is nu langer dan ooit, want ik kreeg ook nog een paar leuke nieuwe foto-bucketlist-tips!

Eerste tip

Een van de tips die ik kreeg was een locatie waar ik vliegende herten zou kunnen vinden. Jos van der Wijst: Heel erg bedankt! Vliegende herten stonden nog niet op mijn lijstje, maar wat zag ik er mooie foto’s van voorbij komen en wat zijn het prachtige insecten! En zo groot ook! Ze kunnen wel meer dan negen centimeter worden! In gedachten zag ik de perfecte foto al voor me: met een mooie zonsondergang op de achtergrond, in silhouette, mannetjes vechtend met elkaar…

Op zoek naar het vliegend hert

Gisteravond was het zo ver, Marc en ik gingen samen op pad. Het was een stukje rijden, maar we waren er mooi op tijd. Zo rond acht uur ‘s avonds reden we de parkeerplaats op, nog een klein wandelingetje en dan zouden we ze eindelijk eens in het echt zien. De omgeving was prachtig, aan de rand van het Reichswald. In een gebied waar naast vliegende herten ook edelherten en zwijnen rondliepen. Camera in de aanslag dus en op pad. Het was een mooie zwoele avond en we keken goed rond.

Na een kwartiertje zag ik er een! Jeej!! Als een dronkeman kroop hij door het droge gras. Waggelend van links naar rechts bleef hij soms hangen achter een paar droge grassprieten. Ik probeerde een paar foto’s te maken, maar door de ongecontroleerde bewegingen van het mannetje, kreeg ik hem er niet echt mooi scherp op. Maar – dachten we – als we nog even geduld hebben en goed rondkijken, gaan we er vast nog veel meer zien! Alle kans nog op een mooie foto! Ik liet dit mannetje dus met rust en we liepen verder. Na drie kwartier hadden we echter nog geen tweede exemplaar gevonden. We waren wél helemaal zen… Want dat doet opgaan in de natuur met je.

We besloten na een tijdje om onze zoektocht maar op te geven. Andere keer beter. We hadden één vliegend hert gezien en misschien had ik een andere keer meer geluk. En net op dat moment kwam er een vrouw langs die ons graag een beetje op weg wilde helpen. Ze wees ons de boom waar ze altijd zaten en liet een prachtige foto zien die ze eerder die week had gemaakt. Ze gaf aan dat we eigenlijk wat te laat waren. Het leven van het vliegend hert duurt helaas maar heel kort! Ze leven in de verschijningsvorm van vliegend hert slechts ongeveer een maand. Daarna zit hun leventje erop.

Het verspreidingsgebied van het vliegend hert beslaat grote delen van Europa en strekt zich uit tot in Azië. Het is een bewoner van bosrijke gebieden, waar de larven hun voedsel vinden. Deze eten vermolmd, vochtig hout dat ten minste half begraven is en door bepaalde schimmels is afgebroken. Door deze hoge eisen aan het voedsel en de lange ontwikkelingscyclus van vier tot acht jaar is het vliegend hert een kwetsbare soort. Het voortbestaan van de kever is in veel streken afhankelijk van bescherming.
(Vliegend hert (z.d.). In Wikipedia. Geraadpleegd op 13 juli 2018, van https://nl.wikipedia.org/wiki/Vliegend_hert)

Toen we stonden te praten, kwam er ineens onder een dode boomstronk een mannetje tevoorschijn. Ik dook er met mijn camera op af, maar kwam helaas niet verder dan onderstaande foto.

Na een korte wandeling van enkele seconden verdween hij alweer in een holletje onder de grond. We namen afscheid van de vriendelijke vrouw en besloten het hierbij te laten. Volgend jaar weet ik wáár en wánneer ik er moet zijn voor een betere foto. En hopelijk schiet ik dan alsnog de foto die ik voor ogen had: twee vechtende mannetjes met een mooie zonsondergang op de achtergrond. Je moet blijven dromen nietwaar? 😉 En zo’n foto bucketlist hoeft niet in een keer te worden afgevinkt. Dan zou het ook maar saai worden.

Het vliegend hert blijft er gewoon nog even op staan en heeft mijn hart wel een beetje gestolen, met zijn onhandige coördinatie en prachtige grote gewei. Tot volgend jaar, mooie kever!

Noot: uit respect voor de kwetsbaarheid van dit prachtige dier, plaats ik de precieze locatie niet hier op dit blog. Wil je weten waar je moet zijn, stuur me dan gerust een persoonlijk berichtje.