Ken je dat? Van die overtuigingen die je al heel lang hebt? Gewoon omdat je eigenlijk niet meer zo goed weet waar ze vandaan komen of omdat ze heel logisch klinken? Of misschien omdat het ook wel een beetje eng is om ze los te laten? Ik heb er legio… Vastgeroeste overtuigingen over hoe het hoort en over hoe ik in elkaar steek. Gelukkig kan ik er – hoe ouder ik word – steeds meer loslaten. Want ze zitten me regelmatig in de weg.

Sneeuw

Zal ik eens een voorbeeld geven? Ik zal er één kiezen die lekker actueel is. Hij zit me niet vaak dwars, maar elk jaar komt hij wel een keer terug en ga ik de strijd ermee aan. Het is een echte winterse overtuiging en begint op te spelen als het gaat sneeuwen. En dat lijkt morgen te gaan gebeuren… Het weerbericht is duidelijk! Er gaat flink wat sneeuw vallen. De vorige keer dat het écht flink sneeuwde in Nederland, vlogen we met mijn autootje uit de bocht. Het was midden in park Hoge Veluwe. De auto slipte en gleed – zonder dat we er nog enige zeggenschap over hadden – tegen een boom. Of eigenlijk botste hij best wel hard. Mijn auto was total loss, mijn camera nog heel. Ik had alleen de laatste kunnen beschermen en als ik heel eerlijk ben, was die camera ook meer waard dan de auto. In geld dan… want in sentimentele waarde liepen ze gelijk op. Het was mijn eerste eigen autootje, ik was er behoorlijk aan verknocht.

Nu heb ik een nieuwe auto en kijk ik met gemengde gevoelens naar de sneeuwvoorspellingen. Want wat is de wereld prachtig als ze is bedekt door een laagje wit. Alles voelt lichter (in beide betekenissen van het woord!) en maagdelijke sneeuw met enkel een paar vogelpootafdrukken is één van de mooiste dingen die de winter te bieden heeft. Die ervaring met mijn autootje staat echter nog scherp op mijn netvlies. Ik vind autorijden heerlijk (muziekje aan en gedachten laten varen), maar ben in uitdagende weersomstandigheden geen held in de auto. En de belofte van mogelijke gladheid helpt daar niet echt aan mee. Er zit een hardnekkige overtuiging in mij dat ik niet kan rijden als het sneeuwt of als er sneeuw is gevallen. In gedachten zie ik me al uit de bocht vliegen! Ow… en een niet onbelangrijk detail: ik was tijdens die botsing in park Hoge Veluwe niet eens degene die achter het stuur zat… 😉

Als zo’n overtuiging in de weg zit…

Best lastig als je eigen overtuigingen je in de weg zitten bij het fotograferen. Mijn overtuiging dat rijden in de sneeuw ‘eng’ is, maakt dat ik niet snel in de auto spring als ik de wereld wit zie worden. Hoe graag ik het besneeuwde bos ook op de foto wil zetten.

En ik heb nog meer (soms heel onhandige) overtuigingen, hoor! Ik heb er drie op een rijtje gezet en ben benieuwd of jij er iets van herkent. En zoniet, laat dan gerust de jouwe achter in een reactie. Ik ben heel benieuwd!

1. Ik ben niet zo technisch…

Ik bén ook niet zo technisch, maar omdat ik dat van mezelf weet, besteed ik er ook weinig aandacht aan. De techniek van een camera of het instellen van een externe flitser lijken me soms al bij voorbaat veel te moeilijk. Daardoor doe ik mezelf soms tekort. Want tijdens de workshop van Leon Baas bleek ik ineens wel een externe flitser te kunnen besturen én instellen. Ook al kostte dat heel wat uurtjes Youtube-en en binnensmonds gevloek als het wéér niet lukte… Maar met die kennis kon ik ineens foto’s maken die anders nóóit zouden zijn gelukt! En voor de cursussen en workshops die ik geef heb ik me ondertussen behoorlijk ingelezen in camera-techniek. Ik kán het dus wel, maar geef de voorkeur aan fotograferen zonder al teveel technische poespas…

2. F2,8 is het beste diafragma…

Ik ben een échte wide-open fotograaf! Ik fotografeer het allerliefst met het diafragma zover mogelijk open. Dat zorgt voor weinig scherptediepte en veel zachtheid in de foto. En dat zorgt weer voor de rust, waar ik altijd naar op zoek ben in een beeld. Prima zou je zeggen, maar ik wijk er dus zélden vanaf. Ik hou er principieel aan vast. En het komt vaak niet eens in me op om een kleiner diafragma te kiezen. Daar zit ik mezelf dus regelmatig mee in de weg! Want het gebeurt weleens dat ik later op de laptop zie dat ik beter een iets kleiner diafragma had kunnen kiezen, omdat mijn scherpstelgebied wel érg klein is en ik toch nét niet helemaal voldoende scherpte heb…

3. Ik ben niet onderscheidend genoeg…

Nummer drie is wellicht wel de meest funeste. Want met deze gedachte haal ik mezelf steevast naar beneden. Zonder reden en met nooit een positief effect. Natuurlijk is het altijd mooi om onderscheidende foto’s te maken en te zoeken naar een eigen stijl. Zéker als je regelmatig meedoet aan fotowedstrijden of jezelf wil blijven uitdagen en ontwikkelen. Maar soms is het ook gewoon voldoende om fijne foto’s te maken en te genieten van het proces. Jezelf niet te vergelijken met anderen. Gewoon lekker je eigen ding te doen, zonder je druk te maken om wat een ander van je foto’s vindt. En dat lukt gelukkig vaak, maar deze ‘oorwurm’ blijft helaas zo nu en dan hardnekkig hangen. En het zorgt er regelmatig voor dat ik uit de flow raak en er helemaal geen mooie foto’s uit mijn camera rollen. Die gedachte tilt me zelden naar een hoger level!

Omdenken

Het bijzondere aan bovenstaande overtuigingen is dat je ze ook heel eenvoudig naar het positieve kan draaien. En dan klinkt het ineens heel anders:

1. Ik ben een intuïtieve fotograaf
2. Ik hou heel erg van zachte foto’s met weinig scherptediepte
3. Fotograferen is voor mij zoveel meer dan het nastreven van het perfecte plaatje

En dat leest ineens heel anders! Zo klinkt het alsof ik weet waar ik voor sta als fotograaf en daar trots op ben. Het zit dus allemaal in de manier waarop je de dingen benadert. Nu nog eens nadenken over het positief omdraaien van de allereerste overtuiging uit dit artikel. Tips zijn meer dan welkom! 😊

Heb jij ook overtuigingen die jou als fotograaf soms in de weg zitten? Deel ze met me! Wie weet schrijf ik er nog eens een blog over…