Niet alleen op het gebied van fotografie houd ik ervan om mezelf te blijven ontwikkelen, maar ook op persoonlijk vlak zoek ik regelmatig naar een stukje verdieping. En daarom ga ik nog wel eens op zoek naar mooie quotes, inspirerende artikelen en boeken op het gebied van persoonlijke groei. Ik kan het niet helpen en het maakt me geen slechter mens, dus ik geef er soms gewoon maar even aan toe. Op dit moment lees ik het boek ‘Steeds leuker’ van Jelle Hermus. Heerlijk herkenbaar geschreven met een fijne dosis humor. Over hoe je je leven steeds leuker kan maken. Met veel kleine handige tips en open deuren, die we volgens Jelle veel te vaak naast ons neer leggen omdat ze niet origineel zijn. We willen ons leven best veranderen, maar zoeken vaak naar de grote hippe en originele gebaren. Hoe gekker, hoe beter. Terwijl kleine stapjes en dicht bij jezelf blijven vaak ook heel goed werken. Het lezen van dit boek zette mij aan om toch maar weer een blog te schrijven, want dat is alweer veel te lang geleden. En omdat ik me aan de kleine stapjes ga houden, heb ik me vanavond voorgenomen om maar gewoon te gaan typen en te zien hoe ver ik kom. Elke stap vooruit is er één.
En zo werkt het ook in de fotografie. Ik kan me echt vergapen aan al die prachtige inspirerende foto’s op Instagram en Facebook. En als ik dan geniet, denk ik steevast; zo goed ben ik echt nog lang niet, dit is een natuurtalent, ik zou hier echt héél lang op moeten oefenen. En waarschijnlijk sla ik met die laatste gedachte de spijker aardig op de kop. Want degene die die geweldige foto heeft gemaakt, heeft ook niet op een dag een camera gekocht en is zomaar plots de prachtigste plaatjes gaan schieten. Die geweldige fotograaf heeft ook ooit geworsteld met instellingen, de belichtingsdriehoek, de juiste compositie, onscherpe foto’s en ruis. Ook hij of zij is ergens begonnen en dat vergeet ik nog wel eens.
“Dat wat de moeite waard is, kost meestal ook veel moeite”, zegt Jelle Hermus.
En zo is het maar net. Oefenen, fouten maken en nog meer oefenen. En dan rolt er – na veel oefenen en veel kliks – ineens een foto uit waar je zelfs een beetje trots op bent. Waar je blij van wordt. En die je dan spontaan besluit in te sturen voor een grote fotowedstrijd. En die dan zomaar tussen de 15 nominaties in de categorie ‘dier’ belandt… en dat dan zomaar jou overkomt… of mij in dit geval!
Want dat gebeurde dus. En ik ben steeds een beetje in ongeloof, maar hij staat er echt tussen. Afgelopen maandagochtend werden de genomineerden van de National Geographic Fotowedstrijd bekend. Ik was ervan overtuigd dat iedereen eerst persoonlijk bericht zou krijgen voor het op de website werd gepubliceerd. En omdat ik nog niets had gehoord, had ik dus geen enkele verwachting dat mijn foto was uitgekozen. Maar toen ik door de foto’s van de categorie ‘dier’ scrolde, zag ik ineens mijn sprinkhaan voorbijkomen. Even terug scrollen of ik het wel goed had gezien. Hij stond er echt! Mijn Texelse sprinkhaan was gewoon uit meer dan 15.000 inzendingen gekozen als één van de 15 genomineerden in de categorie ‘dier’. Een grijns verscheen op mijn gezicht en die is er nog niet echt afgegaan. Wat zijn er mooie foto’s uitgekozen en wat vind ik het inspirerend om tussen al die schitterende foto’s te staan. Maar ditmaal denk ik niet; dat kan ik nooit. Dit keer voel ik me gezegend en dankbaar en een beetje trots. En ik weet dat al die geweldige fotografen ook een heleboel foto’s hebben gemaakt die niemand ooit te zien zal krijgen. Omdat ze onscherp zijn of slecht belicht of gewoonweg niet interessant genoeg. De foto’s die we wel te zien krijgen, zijn het topje van de ijsberg. Deze foto’s zijn ontstaan door oefenen en fouten maken en nog meer oefenen. Dat wat de moeite waard is, kost meestal ook veel moeite. En het mooie is dat als het mij is gelukt om op te vallen met mijn foto en een inspirerend plaatje te schieten, het jullie vast ook kan lukken. Geen twijfel over mogelijk.
Een paar tips van mij?
- Bekijk veel foto’s.
En geef ze ook de aandacht die ze verdienen. Wat vind je er mooi aan en waarom? Kijk eens op Pinterest, Instagram en Zoom. Daar vind je ontzettend veel inspirerende foto’s. - Welke techniek zou je ook willen beheersen?
Ben je gek van macro-foto’s of hou je juist van lowkey, landschappen, wildlife of waterdruppels? Waar je interesse ook ligt, ga eens op zoek naar tutorials online. Op YouTube vind je deze in overvloed, maar ook een (proef-)abonnement op Photofacts kan je verder helpen. Zit je toevallig nog op Facebook? Hier vind je veel fotogroepen die naast mooie foto’s ook informatie en inspiratie met elkaar delen. Kijk vooral ook bij groepen van je eigen camera-merk, dan leer meteen ook je camera beter kennen. - Vind je de foto’s van een bepaalde fotograaf echt geweldig en inspirerend?
Kijk dan of hij/zij workshops geeft. In Nederland lopen veel van dit soort inspiratoren rond. Ik heb bijvoorbeeld workshops gevolgd bij Johannes Klapwijk, Leon Baas, Andrea Gulickx, Raymond Schrave, Theo Kruse en Henri van Vliet. Ik heb bij iedereen weer wat anders geleerd en al die leermomenten helpen me om mijn fotografie naar een hoger niveau te trekken en langzaam mijn eigen stijl te vinden. - Wil je in één keer een flinke inspiratie-boost?
Bezoek een fotofestival en laat je inspireren door de lezingen die daar gegeven worden. Pixperience, de FotoFair en het Nature Talks Festival kan ik in ieder geval aanbevelen, maar er zijn er nog meer in Nederland en België. Google er maar eens op. - En last but not least: wees niet bang om fouten te maken en thuis te komen met geen énkele geslaagde foto. Dat hoort bij het leerproces. Het overkomt mij regelmatig. In vergelijking met twee jaar geleden, ben ik tegenwoordig veel kritischer op mijn foto’s en niet snel meer tevreden. Dat is soms oervervelend, zeker als ik een paar uur op pad ben geweest en ik vind maar één of twee foto’s de moeite waard. Maar door kritisch te kijken naar mijn eigen foto’s en mild te zijn voor het leerproces dat ik doormaak, kan ik mezelf stapje voor stapje ontwikkelen. Het hoeft niet snel te gaan. Elke stap is er een… en voor je het weet, kom je thuis met die éne geweldige foto!
Mooi om te lezen hoe je over je eigen (leer)proces schrijft, Jann..
en ja… ik ben stiekem steeds weer een beetje meer trots op mijn grote zus die haar talenten aanboort (fotografie en creaties) , zich er in vastbijt , niet loslaat en zich ontpopt als ware kunstenaar!! Want dat is het; naast heel veel oefenen, oefenen, op je bek gaan en weer oefenen… you’ve got it in you. Always have , always will.
Tot de volgende blog en nogmaals dikke proficiat met je Nationa Geographic nominatie! BAM, die pakken ze je niet meer af.
P.s. Ik weet zeker dat papa ook mega trots op je is en glundert van daarboven *sparkle*
Wat een superlieve reactie, broertje! ❤️ Heb even niet meer woorden nu… Dus gewoon een dikke knuffel van mij!
Mooie woorden Janneke! Weinig tot niks ook aan toe te voegen. Herkenbaar wat je schrijft. En wat gaaf dat jouw foto er gewoon bij zit. Nu op naar die spannende ontknoping?
Gr.
Niels Barto