Heb jij er één? Een foto bucket list? Een lijstje met dingen die je absoluut ooit nog een keer op de foto wilt zetten?

Ik denk dat weinig mensen zo’n lijstje in hun nachtkastje hebben liggen en ernaar streven om gestructureerd puntje voor puntje af te vinken. Maar als ik jou nú de vraag zou stellen: “wat wil jij nog echt graag een keer op de foto zetten? Waar zou jouw hart een sprongetje van maken?”. Waarschijnlijk kun je dan toch wel een paar dingen noemen. Zonder dat je er echt lang over na hoeft te denken. Toch?

Ik heb ook zo’n mooi lijstje in mijn hoofd. Het is weinig gestructureerd en de volgorde wisselt voortdurend, maar ze is er wel. Een eekhoorntje bijvoorbeeld. Of een prachtig ochtendlandschap met koeien in het weiland en een laaghangende mist en précies het goede licht. Of een ijsvogeltje. Een vos met zijn prachtige goudkleurige vacht. Een portret van een zeekoe in de mangrove van Burgers’ Zoo, zonder die storende kabels en mensen in de spiegeling van het glas.

Ik weet dat de dingen op mijn bucket list niet uitblinken in originaliteit. Op de zeekoe na dan misschien. Ze staan op het lijstje van veel (beginnende) natuurfotografen. Vorig jaar was ik met een vriendin op Pixperience en we genoten enorm van alle inspirerende lezingen. Allebei waren we nog niet zo lang met fotografie bezig en dus absorbeerden we alles wat voorbij kwam. Eén van de laatste lezingen in de grote zaal ging over het proberen je te onderscheiden van de massa, de next level op te zoeken dus. De spreker had gelijk – uiteraard. Als je een carrière in de natuurfotografie wilt, dan moet je opvallen. En dat gebeurt niet met foto’s die iedereen al maakt. Hij gaf een top tien van de meest gefotografeerde onderwerpen in de natuurfotografie; het noorderlicht, de hertenbronst, een vosje, een ijsvogeltje, bosanemoontjes, …  Dingen die ik op dat moment nog niet op de foto had gezet, maar wel op mijn lijstje stonden! Het zette me aan het denken, die lezing. Het fijne inspirerende gevoel was éven weg. Heel even liet ik me uit het veld slaan en ik realiseerde me dat ik echt nog een groentje was op het gebied van natuurfotografie… Dacht ik nou echt dat mijn foto’s zo bijzonder waren?

Een paar dagen later lag ik op de grond van de heemtuin foto’s te maken van bosanemoontjes. Ik leerde toen en daar een belangrijkere les. Het gaat niet om jezelf onderscheiden van de massa. Het gaat om genieten van wat je doet en jezelf uitdagen om dat wat je leuk vindt zo goed mogelijk te doen.

Dáárin schuilt voor mij het echte plezier in fotograferen. Mezelf steeds een beetje meer uitdagen. En als dat betekent dat ik – onderweg naar een next level in mijn éigen fotografie – een paar vinkjes kan zetten op mijn niet superoriginele bucketlist, dan ben ik oprecht gelukkig.

Gisteren was weer zo’n momentje. In een struintocht langs een paar van de prachtige parken die Arnhem rijk is, stond ik ineens oog in oog(je) met een ijsvogel. Wat een wonderlijk mooi, klein en snel vogeltje! Ik heb mijn uiterste best gedaan om hem mooi op de foto te krijgen. Maar wát een snelle rakker is dat, zeg! ISO omhoog, zo kort mogelijke sluitertijd en nog is geen enkele foto echt haarscherp. Ben ik daar heel rouwig om? Nee. Want ik heb gewoon een ijsvogeltje gezien! 😀 En niet één, maar zelfs twee! Want in het volgende park waar ik liep zag ik er weer een. Superdagje dus!

Op mijn foto bucket list heb ik afgevinkt: ijsvogeltje.
En meteen zet ik er een nieuwe op: ijsvogeltje scherp op de foto.