Ik val maar meteen met de deur in huis. Ik ben niet altijd een stralend zonnetje… Bij mij regent en stormt het ook weleens. Op sommige momenten wat meer dan op andere, maar mijn stemming heeft op tijden wel iets weg van het Nederlandse weerbeeld. Bewolkt met hier en daar zon of… een zonnige dag met kans op een buitje. Echte, nietsontziende stormen als Dennis of Ciara heb ik gelukkig zelden gehad, al kan het ook in mijn hoofd flink waaien. Maar natte grijze dagen ken ik zeker! En op die dagen wil ik het liefst onder een dekentje op de bank kruipen. Warme thee erbij en een pakje troost-koekjes binnen handbereik. Het liefst nog een Netflix-serie op, zodat mijn hoofd werkelijk nergens aan hoeft te denken… Met een beetje pech herken je dit beeld van je eigen sombere grijze wolkendagen.

Gelukkig is er een remedie tegen dat lamlendige gevoel! Ga er op uit! Geef jezelf een schop onder de kont, vouw het dekentje weer netjes op en zet de koekjes terug in de keuken. Pak onderweg naar de voordeur nog snel even je camera en ga de natuur in! Het werkt echt!

IN BEWEGING

Je hoeft niet snel te lopen of uren op pad te zijn. Tijd doorbrengen in de natuur werkt altijd helend. Vandaag heb ik weer zo’n grijs dagje. In mijn hoofd dan hè? Want buiten doet het zonnetje goed haar best om al mijn wolkjes te verdampen. Ik sleep me naar buiten en wandel naar een parkje in de buurt. De camera zit nog opgeborgen in mijn rugzak. Mijn hoofd is toch nog te onrustig om te focussen op het moois dat ik onderweg tegenkom. Tijdens dat wandelingetje buiten, zet ik al meteen de eerste goede stap. Letterlijk. Want ik loop en ben dus in beweging. Alleen dat al werkt tegen dipjes. Stap voor stap wordt het lichaam in de actie-modus gezet. De hartslag versnelt en er komen al wat gelukshormoontjes vrij.

NIETS MOET

Ik vind het allerfijnste van tijd doorbrengen in de natuur, dat er even hélemaal niets moet. Er hangt geen klok, de telefoon staat op stil en de chaos van het dagelijkse leven kan ik – voor even – achter me laten. En zo loop ik na een kwartiertje park Angerenstein in, één van de (vele) fijne groene plekjes in Arnhem. De wandeling heeft me goed gedaan. De grijze wolken in mijn hoofd maken langzaam plaats voor hier en daar een stukje blauw. De gedachten malen nog wel, maar ik weet… die verstillen dadelijk vanzelf als ik mijn camera erbij pak.

AANDACHT EN FOCUS

Ik loop naar een bankje en haal de camera uit mijn tas. Ga ik voor de macrolens? Of toch voor de telelens? Ik heb beide meegenomen en even twijfel ik, maar dan stop ik de telelens terug en draai ik de macro-lens op mijn camera. Focussen op het kleine, dat is wat ik nu wil doen. Voor de zekerheid stop ik nog een paar tussenringen in mijn jaszak. Wie weet kom ik nog wel iets héél kleins tegen! Ik slinger mijn tas weer op mijn rug en met de camera in de hand, loop ik verder. De wolkenmassa in mijn hoofd maakt spontaan ruimte voor nóg meer blauwe lucht.

Ik vertraag mijn pas en laat mijn blik dwalen langs struiken, blaadjes, bloemetjes en vruchten. Ik zie hoe insecten zich op een blad opwarmen aan het zonnetje. Ik zie knalrode besjes in het groen. Ik zie kleine groene knopjes aan de verder nog kale bomen en mijn oog valt op het mooie gefilterde zonlicht in de achtergrond. Alles waar ik in dat eerste kwartiertje lopen nog geen oog voor had, openbaart zich nu aan me. Mijn hoofd is leeg en mijn gedachten zweven rustig als kleine wolkjes aan een mooie strakblauwe lucht. Of… als dit soort metaforen je te zweverig zijn: mijn kop is leeg en mijn zorgen zijn – in ieder geval voor even – verdwenen naar de achtergrond!

Het verleggen van de focus van mijn eigen gepieker naar de natuur om me heen, werkt als een goed medicijn. Het is als een paracetamolletje innemen als je hoofdpijn hebt en na een half uur merken dat de pijn weg is. En het leuke is: het medicijn ‘natuur’ is gratis en overal verkrijgbaar!

EXTRA INGREDIËNT: DE CAMERA

Tijd doorbrengen in de natuur is goed voor je geluksgevoel. Er zijn legio (wetenschappelijke) onderzoeken die dit bevestigen. Ik denk dat niemand daar echt meer aan twijfelt. Ik ging altijd al graag wandelen, maar tijdens zo’n wandeling kwam ik niet altijd los van mijn gepieker. Sinds ik het fotograferen heb ontdekt, lijkt dat als een soort accelerator te werken voor alle vrijkomende gelukshormonen. Ik kán nu eenmaal niet nadenken over gedoe thuis of op het werk, als ik door mijn lens kijk naar al dat moois dat de natuur biedt. Ik wil dat dan zo mooi mogelijk in beeld brengen en kan volkomen opgaan in dat moment. De focus wordt verlegd en dáár zit voor mij de grote kracht van de natuurfotografie.

NETFLIX VERSUS NATUUR – WIE WINT?

Na een uur in het park, wandel ik weer terug. De camera hangt nog steeds om mijn nek en ik blijf zoeken naar mooie plaatjes. Wat was dit even lekker! En wat voelt het goed dat ik mezelf die schop onder de kont heb gegeven! Vanavond duik ik níet op de bank met een netflix-serie, maar ga ik aan de slag met de gemaakte foto’s van vandaag. En wellicht schrijf ik ook nog wel een nieuw blog. Vandaag heeft de natuur gewonnen van Netflix!

Dit blog is ook uitgebracht als luisterblog, dus vind je het leuk om het nog eens te beluisteren terwijl je lekker door de natuur wandelt, op weg bent naar je werk of de afwas aan het doen bent? Ga naar luisterblogs voor de audio-opnames van mijn blogs!